जलदाली

थबथबली, ओथंबूनी खाली आली,
जलदाली मज दिसली सायंकाळी.
रंगही ते नच येती वर्णायातें !
सुंदरता मम त्यांची भुलवी चित्ता.

व्योमपटीं जलदांची झाली दाटी;
कृष्ण कुणी काजळिच्या शिखरावाणी,
नील कुणी इंद्रमण्यांच्या कांतिहुनि,
गोकर्णी मिश्र जांभळे तसे कुणी;

तेजांत धुमाचे उठती झोत,
चकमकती पांडुरही त्यापरिस किती !
जणुं ठेवी माल भरुनि वर्षादेवी
आणुनिया दिगंतराहुनि या ठाया !

कोठारी यावरला दिसतो न परी.
पाहुनि तें, मग मारुत शिरतो तेथें;
न्याहाळुनी नाहिं बघत दुसरें कोणी
मग हातें अस्ताव्यस्त करी त्यातें.
मधु मोतीं भूवरतीं भरभर ओती !


– बालकवी